یادداشت‌های زیرزمینی و شب های روشن

 زن و شوهر اگر واقعا یک دیگر را دوست داشته باشند، هیچ کس، هیچ کس نباید بداند چه اتفاقی بین آن دو افتاده. مشاجره شان را بر سر هر موضوعی و یا هر علتی که باشد، نباید برای کسی تعریف کنند و حتا زن از مادرش نخواهد در این میان داوری کند. خودشان باید داور خودشان باشند. عشق موهبتی الهی است که هر اتفاقی هم که بیفتد باید از چشم همه پنهان بماند. این گونه بهتر و سالم تر است. بیش تر برای هم احترام قایل می شوند و بر پایه ی این احترام متقابل خیلی چیزها را بنیاد می نهند. و اگر یک دیگر را دوست داشته باشند و ازدواج شان بر پایه ی عشق باشد، چرا عشق میان شان باید بمیرد؟ واقعا نمی شود آن را زنده نگه داشت؟ به ندرت پیش می آید که چنین چیزی امکان پذیر نباشد. اگر شوهر خوب و شرافتمند باشد چرا نتواند عشق به همسرش را برای همیشه حفظ کند؟ درست است که عشق اولیه گذراست، ولی عشق دیگری جانشین آن می شود، خیلی هم عمیق تر از اولی. روح شان با هم متحد می شوند، در همه چیز با هم مشترک هستند، دیگر رازی میان شان وجود ندارد. موقعی هم که بچه ها به دنیا می آیند، همه چیز، حتا دشواری ها هم به نظرشان زیبا می آید، به شرطی که یک دیگر را دوست داشته و با شهامت باشند.