پکس یعنی صلح

بخشی از کتاب

روباه تازه آن‌ موقع فهمید صاحبش دارد گریه می‌کند. خودش را پیچ‌وتابی داد تا صورت پسرک را بهتر ببیند و مطمئن شود. بله! درست است که تابه‌حال گریه بی‌صدای پسرک را ندیده‌بود ولی شک نداشت که دارد گریه می‌کند. با اینکه خیلی وقت بود پسرک دیگر گریه نکرده‌بود روباه هنوز یادش بود. همیشه درست قبل از آنکه با صدای بلند گریه کند، انگار می‌خواست توجه همه را جلب کند به رخداد عجیب و غرب ریزش آب شوری که از چشم‌هایش سرازیر می‌شد. روباه اشک‌ها را لیسید ولی بعد بیشتر گیج شد. هیچ خبری از خون نبود. بدنش را پیچ‌وتاب داد و خودش را از بین بازوهای پسرک بیرون کشید تا با دقت بیشتری نگاه کند. تا حالا نشده بود حس بویایی‌اش خطا کند، ولی دلواپس بود که نکند پسرک زخمی شده‌باشد و او متوجه نشده‌باشد. نه! هیچ خبری از خون نبود، حتی از ورم و کبودی زیرپوست یا شکستگی استخوان هم که یک‌بار اتفاق افتاده بود، خبری نبود.