باشگاه پنج صبحی ها

بخشی از کتاب باشگاه پنج صبحی ها

میلیاردر گفت: «بگذارید شما دو نفر را در آغوش بگیرم» و بعد دست‌هایش را یکجا به دور کارآفرین و هنرمند حلقه کرد، بی‌آنکه انتظار داشته باشد آن‌ها هم همین کار را بکنند. بعد گفت: «خدایا! شما دو نفر خیلی شهامت دارید. شما به یک پیرمرد غریبه اعتماد کردید. می‌دانم که پریروز شکل و شمایل یک ولگرد را داشتم. البته این‌طور نیست که به لباس و سرووضعم بی‌توجهم، اما آن‌قدرها به وضع ظاهرم بها نمی‌دهم». این را گفت و تبسمی بر لبانش نشست. او ادامه داد: «من دوست دارم همه چیز حقیقی باشد؛ زیبا و ساده؛ کاملاً اصیل». مرا به یاد آن گفتۀ خردمندانۀ گذشته‌ها می‌اندازد: «داشتن پول زیاد از شما آدم متفاوتی نمی‌سازد، بلکه بیشتر به شخصیتی شبیه می‌شوید که قبل از پول‌دار شدن بوده‌اید».

میلیاردر به اقیانوس نگاه کرد و گذاشت تا اشعۀ صبحگاهی روی تنش پخش شود تا او را شست‌وشو دهد. بعد چشمانش را بست و نفس عمیقی کشید. عضلات ناحیۀ شکمش از پشت پیراهنش دیده می‌شدند. بعد از جیب پشتی شلوارکش گلی بیرون آورد. کارآفرین و هنرمند قبلاً چنین گلی ندیده بودند. گل از اینکه در جیب میلیاردر بوده باشد آسیبی ندیده بود. عجیب به نظر می‌رسید.