رهش

بخشی از کتاب رهش

من و مادر دو صندلی تاشو ارج داشتیم که باز می‌کردیم و می‌نشستیم زیر درخت بید مجنون. می‌نشستیم و وسط صبحانه زل می‌زدیم به مسیر کلک‌چال. پدر صبح زود می‌رفت برای کوه‌نوردی. نمی‌شد پدر را دید. سر صبحانه ما، پدر که آینه کوچک آرایش مادر را برداشته بود از داخل جعبه منجوق‌دوزی شده، می‌نشست روی سنگی در مسیر و آینه بلژیکی را می‌گرفت سمت خورشید صبح. بعد نور شرق را می‌انداخت سمت خانه ما. هر روز آن‌قدر زل می‌زدیم به مسیر کلک‌چال تا عاقبت، بین هشت‌وربع تا هشت‌ونیم، انعکاس نور تند آینده بابا را پیدا می‌کردیم.

وقتی مادر مریض شد و بعدتر که رفت، همان آینه تنها یادگار مادر بود برای پدر. یک‌بار که باهم رفتیم کلک‌چال در جایی از مسیر یک‌هو فاصله‌اش را با من زیاد کرد. دوید. بعد ایستاد. انگار مردد بود. یا پشیمان بود که چرا مرا با خود آورده‌است. انگار با کسی قرار داشت و من مزاحمش شده‌بودم. رفت جلوتر و نشست روی سنگ. نرم شد انگار. سنگ هم نرم شد انگار. سمت شرق، جایی تو کاشانک را نشانم داد.

• می‌بینی لیا!

هرچه نگاه کردم چیزی ندیدم جز یک ساختمان شیشه‌ای بدقواره که سر کاشانک ساخته‌بودند و حالا در سال دوم معماری می‌دانستم که زیرش دوطبقه تجاری است و طبقات بالا هم اداری …