خون حرف نمی‌زند

بخشی از کتاب خون حرف نمی‌زند

برای این‌که بفهمی آدمی که چشم‌هایش باز مانده، مرده است به تجربه فراوان و دانش عمیق نیازی نیست.گلزار پتو را روی مرده کشید. خودش عقب نشست. در فکر فرو رفت؛ نه در این فکر که مرگ چیست، که از کجا می‌آییم، که خواسته‌ها و هوس‌های آدمی در این «دنیای فانی» بیهوده است، و نه در این فکر که «بودن یا نبودن» سؤال اصلی این است!… چون گلزار هملت را نخوانده بود و تک‌گویی مشهور شاهزاده سیاهپوش را که، جمجمه دلقکش در دست، غرق «مطالعات فلسفی» می‌شود، از دهان هیچ بازیگری نشنیده بود.گلزار ابتدا در این فکر فرو رفت که جنازه را چطور باید تشییع کرد. بعد، به این فکر کرد که کجا باید پناه ببرد. با خود گفت: «اگه به گؤزتپه برگردم، راهم می‌دن؟» بعد، یاد سیفی افتاد. دلش گرفت. بعد به مرده نگاه کرد. با دقت بیشتر، دوباره و دوباره نگاه کرد و به نظرش رسید پتوی طرابلسی روی مرده آرام آرام بالا و پایین می‌رود.آن موقع بود که ترس به جانش افتاد. ترس مثل قطره جوهری که روی کاغذ خشک‌کن بیفتد، آرام آرام در دلش پخش شد.