نئوگلستان

بخشی از کتاب نئوگلستان

پادشاهی را مهمی پیش آمد. گفت اگر این به مراد من برآید، چندین درم دهم زاهدان را. چون حاجت برآمد و خر از پُل برگذشت، نذرش در خاطر آمد. ندیم را به خلوت خواند و گفت: «وجه نذر را آخر که داده و که ستانده؟ جَو مرا گرفته بود. شتر دیدی ندیدی.» ندیم گفت: «ای خداوند، اراده اراده‌ی توست، ولیکن اگر نیک نظر کنی، مسلمت می‌شود که آن جَو تو را برابر دیدگان جمع گرفت. ضررِ پرداختِ نذر کمتر است از ضررِ بسته نشدن دهان یاوه‌گویان.» پادشاه روی ترش کرد که «اگر هم گفته‌ایم مقابل غلامان و چاکران گفته‌ایم. غلط کنند اگر حرف درآورند.» ندیم بگفت: «حالا چند؟» گفت: «چه چند؟» ندیم گفت: «این مبل‌ و آن بوفه. خب قربانت شوم، چه‌قدر نذر کرده‌اید؟» گفت: «چهارصد درم.» ندیم درآمد که «گرفته‌ای ما را؟ حقیر پنداشتی که سه دانگ از باغ مصفا را نذر کرده‌اید. بهش بدید بره!»