من خانه‌م پاره نامه هایی از عباس کیارستمی

سال ۱۳۵۶، یعنی یک سال پیش از تولد من، برای خانواده ما سال مهمی بوده‌است. پدرم بعد از چندسال کارمندی درکانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، فیلم بلند موفقی خارج از کانون ساخته به نام (گزارش) و دارد مستند نان و آب داری درباره بازسازی تالار جهان‌نمای کاخ صاحبقرانیه می‌سازد و پول کاخ را می‌زند به خانه خودش. با دوستش کمال رمضانی زمینی پانصد متری در چیذر خریده تا در دو قطعه دویست و پنجاه متری یک ساختمان دو طبقه بسازند و بعد از اخذ پایان کار به دو بنای قرینه با یک حیاط مشترک تقسیمش کنند و هر دو صاحب خانه شوند. بهار ۱۳۵۶ زن و بچه‌اش را فرستاده لندن تا زبان انگلیسی یاد بگیرند و خودش سخت مشغول کار بنایی و نجاری است، اما کفگیر در مرحله سفت‌کاری به ته دیگ خورده و حالا نازک‌کاری خانه با سختی و بی‌پولی پیش می‌رود. با این‌حال، پشتش به حمایت رفقا و صاحب‌کار گرم است و تلاش می‌کند تا پیش از زمستان خانه را به مرحله‌ای برساند که لااقل یک اتاقش قابل سکونت شود، گرچه در زمستان ۵۷ اوضاع آنطور که پیش‌بینی می‌کرد نیست. درِ حرفه‌شان تخته شده و صاحب کار و کاخ بدون آن‌که فیلم را تحویل بگیرند رفته‌اند، آقای رمضانی عازم ینگه دنیاست و او مانده با خانه ناتمام، پسر هفت ساله و زن باردارش…