حفره

بخشی از کتاب حفره

من شهادت می‌دهم. شهادت می‌دهم که آن لحظه‌ی مجازات که او بر سکو خواهد ایستاد، لحظه‌ی مرگ نیست؛ لحظه‌ی ورود به ساحتِ دیگری از وجود است که ما فراموشش کرده‌ایم، گمش کرده‌ایم. فراموش کرده‌ایم که می‌شود همان مسیر مستقیمی را که آمده‌ایم، بازگشت. به دوراهی‌هایی بازگشت که یک‌بار در آن از یک مسیر رفته‌ایم. این‌بار اما می‌توانیم از مسیر دیگری برویم؛ بگذریم و بگذاریم تاریخ فروبریزد و مسیر خطیِ تاریخ پاره‌پاره شود و تاب بردارد و منحنی شود و هر کس از هر مسیری که خواست برود و ساحتِ خودش را و تاریخِ خودش را داشته باشد. شما می‌توانید بازگردید به آن دوراهی‌های دیرین. اگر دوست داشتید انقلاب رخ بدهد از همان مسیر قبلی بروید و اگر دوست داشتید رخ ندهد یا پشیمان شده‌اید، از مسیر دیگری می‌روید و تاریخ را می‌گردانید و جور دیگری طی می‌کنید تاریخ را و مسیر زندگی‌تان را. این‌جوری هر کدام تاریخ خودمان را داریم؛ ساحت خودمان را.