شاهراه

بخشی از کتاب شاهراه

پیاده می‌رویم تا خیابان جمهوری. می‌خواهد برای ضبط تمرینات‌شان یک رکوردر حرفه‌ای بگیرد… دست‌دردست؛ سفیدبخت و آهسته… همان جا می‌گوید «می‌خوام آرزوت رو برآورده کنم.» آن‌قدر این چند وقت برایش صغرا کبرا بافته‌ام که منظورش را درجا می‌گیرم. «چه‌طور به این نتیجه رسیدی؟» کوله‌اش را روی شانه جابه‌جا می‌کند. «تو فکر کن خواب‌نما شدم!» کوله را ازش می‌گیرم تا سبک‌بارتر باشد. «پس خواب‌های خوب برام دیدی.» قبل از آن‌که درِ اتوماتیک اولین فروشگاه برایش باز شود، جوابم را داده «برای جفت‌مون.» زیر پل حافظ هستیم، اما انگار داریم در آن پیاده‌راه شلوغ و پُرخاطره قدم می‌زنیم. از فروشگاه بزرگ سونی که می‌آید بیرون، طبق معمول متوجه می‌شوم کار خودش را کرده و آن‌چه می‌خواسته از اولین جا تهیه کرده است. روزِ اوست و اعتراض و خُرده گرفتن در کار نیست. کیک و ساندیس را از کیفم درمی‌آورم و می‌دهم دستش. «بزن روشن شی.»